قصه ای دارم!

غصه ام در دل آن جامانده

گاه گاهی دل من میگیرد

بیشتر هنگام غروب

در همان وقت خدا نیز پر از تنهایست

جز خدا نیز کسی تنها نیست

وخدایی که در این نزدیکیست

در همین لحظه به هنگام طلوع

که اذان سردادند

من وضو خواهم ساخت…

اشک چشمانم را

تابه سر منزل زیبای حقیقت برسم…

اگر روزی دلم گرفت، یادم باشد،

که خدای من این‌جاست، همین نزدیکی‌ها

و من تنها نیستم…

ای فرزند آدم …
تو را نیافریده ام تا تنهایی و بی کسی مرا
برطرف سازی
و بیمناک و غمگین نبودم تا تو بخواهی
انیس و همدم من شوی …
بلکه تو را خلق کردم تا مرا بشناسی
و روزگاری دراز عبادتم کنی
و مرا همواره سپاس گویی
و صبحگاه و شامگاه تسبیح گوی من باشی …

من به تو نیازمند نیستم
اگر همه مخلوقات من جمع شوند
و صف در صف به طاعت من بایستند و سر به آستان من بسایند
به اندازه سر سوزنی در ملک و اقتدار من
نخواهند افزود …
این تو هستی که به من نیاز داری
و این دل توست که تنها با من خو می گیرد
و آرام می یابد …

دلم گرفته از این انتظارِ یلدایی

دقایقم همه غرقِ چه وقت می‌آیی؟

نوشته‌اند “صدایش کنید می‌شنود!”

صدات می‌زنم آخر کجای دنیایی؟

بگو چه وقت می‌آیی؟ ببین که دلهامان

دگر‌ قبول ندارد هنوز و امایی

شنیده‌ام نمی‌آید بهار با یکـــــــ گل

بهار من، گل نرگس! تویی که می‌آیی

و باز نقطه سر خط، نریز اشک ای چشم!

تمام می‌شود این انتظار یلدایی